اینجا در اتاقم که می نشینم، هر چند دقیقه یک بار صدای مبهم و دور قطارها را می شنوم. قطارهایی که می آیند و می روند. و خیال رفتن به جایی دور به سرم می زند. خیال رفتن به مقصدی نامعلوم. انگار که مرا صدا می زند هر قطار. و من که نمی روم، ناامید و اندوه زده دور می شود. می رود. و من هم چنان در اتاقم. نشسته بر صندلی، پشت میز، یا دراز کشیده بر تخت، فکر می کنم به همه ی جاهایی که هنوز ندیده ام. به همه ی جاده ها. و شوق رفتن در اعماق وجودم سر می زند. تازه آمده ام اینجا. اما با یک بار بریدن و کندن از همه چیز، فهمیده ام که می شود رفت و نگذاشت حسرت آنچه نیست شوق کشف را خفه کند. این است که با خیال راحت می گذارم پا بگیرد خیال رفتن.
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
مارکوپولو هم یه همچین آدمی بوده... :دی
پاسخحذف